• Stoję przed Bogiem
  - uświadamiam sobie, że stoję przed Bogiem Jedynym, Wszechogarniającym i Kochającym; mam Mu tyle do powiedzenia, ale jeszcze więcej do usłyszenia.... trwam przez kilka chwil w tym procesie uświadamiania sobie Bożej Obecności.

• Czytam Biblię
  - odczytuję powoli biblijny fragment od początku do końca, by przyswoić go sobie w jego integralnej całości - jeśli to pomocne i możliwe, mogę czytać na głos, aby Słowo Boże "usłyszeć"

• Rozważam Słowo Boże. Odnoszę JE do mojego życia. Modlę się 
  - odchodzę od czytania i zaczynam rozważać, mogę powtarzać dane słowo, werset, zastanawiać się nad jego znaczeniem, przypominać sobie inne słowa Pisma o podobnej treści czy znaczeniu...

•  Podejmuję postanowienie
  - w ciągu ostatnich minut staram się przejrzeć to, co Pan mi zasugerował podczas tej modlitwy; jaki owoc, jaką myśl, postanowienie z niej wynoszę; jest tu miejsce na podziękowanie Bogu za ten czas, na prośbę o wytrwałość w realizacji podjętych decyzji...

Medytacja ignacjańska

Ćwiczenia duchowne św. Ignacego Loyoli są duchową drogą, która krok po kroku

Ważne jest jednak, byśmy do naszych sakramentalnych spotkań z Jezusem przydali spotkania modlitewne. Słusznie mówimy o różnych rodzajach czy sposobach modlitwy.Pamiętajmy jednak o tym, że w każdej autentycznej modlitwie jedno jest najważniejsze:zwrot serca do Boga i otwarcie serca na udzielanie się samego Boga nam.

wiąże się z codziennym zmaganiem, choćby tylko o czas. Z drugiej jednak strony jest ona czymś dziecięco prostym. Dla maleńkiego dziecka nie maniczego prostszego i bardziej miłego niż trwanie w ramionach rodzica i gaworzenie z nim.

Modlitwa przygotowawcza: Prosić Boga, Pana naszego, aby wszystkie moje zamiary, decyzje i czyny były skierowane w sposób czysty do służby i chwały jego Boskiego Majestatu (CD 46).

Św. Ignacy podpowiada nam bardzo zwięzłą modlitwę przygotowawczą. Nic nie stoi na przeszkodzie, by wypracować sobie własną modlitwę przygotowawczą. Może ona brzmieć np. tak: Panie, spraw, bym był tu dla Ciebie, a nie dla mnie. Chcę podjąć tę modlitwę, by poznać bardziej Ciebie. Chcę to czynić bezinteresownie, tzn. dla Ciebie samego, a nie dla „przysmaków”, które temu poznaniu już nieraz towarzyszyły. To też nie jest najważniejsze,

Z obrazu – wyobrażonego na podstawie tekstu czy oglądanej reprodukcji arcydzieła – jest jeszcze i ten praktyczny pożytek, że łatwiej jest nam powrócić do tematu modlitwy, gdy niepostrzeżenie urywa się tok myśli. Myśl jest potęgą i tak wiele od niej zależy, ale jednocześnie jest dość ulotna, natomiast obraz jest bardziej trwały i uchwytny; jako taki

Prosić Boga, Pana naszego, o to, czego chcę i pragnę (CD 48).

Ujawnijmy jeszcze pewną trudność: być może proszenie kojarzy się nam nie najlepiej. To kojarzenie ma wtedy miejsce, gdy nie jesteśmy pewni bycia miłowanymi! Nie prosimyw ogóle bądź prosimy z oporami (ludzi i Boga), gdy sądzimy, iż akt proszenia i treść prośby natrafi u osoby proszonej na niechęć do dawania. To oczywiste, że nikt nie chce

Jezus pytał nieraz swoich rozmówców: Co chcesz, abym ci uczynił? Podobnie pytamnie na progu medytacji. Oto zawiązuje się jedyna w swoim rodzaju relacja, gdy w czasie modlitwy a) Jezus mówi nam, czego On chce i pragnie – dla nas i od nas; b) i gdy my szczerze wyznajemy, czego chcemy i pragniemy – dla Niego i od Niego!

Medytacja

• 
  1: Najpierw wsłuchuję się w treść Słowa Bożego i staram się ją zapamiętać.

• 2: Następnie, na miarę moich możliwości intelektualnych, próbuję dokładniej zrozumieć,co Bóg mi objawia i jaki to ma wpływ na sens (znaczenie i cel) mojego życia. Pytam też siebie, czy i jak Boże Orędzie winno przełożyć się na codzienny strumień moich decyzji, na relacje z bliźnimi, na używanie stworzeń itp.
• 
  3: W miarę przechodzenia kolejnych punktów odpowiadam Bogu – zgodnie zwewnętrznymi poruszeniami i uczuciami; zwracam się do Niego w aktachwdzięczności, miłości, zawierzenia, prośby, skruchy itd.
• 
  4: W rozmowie zwieńczającej medytację powracam do wstępnej prośby o owoc i – w miarę możliwości – zbieram w jedno wszystko to, co w trakcie medytacji dotknęło mnie do żywego. Przedkładam to Bogu Ojcu czy innym Osobom z całym zaufaniem i serdecznością.

To proste wyszczególnienie działań osoby medytującej może się wydać nazbyt schematyczne, a kolejność działań – sztuczna. Taka jest jednak rzeczywista, faktycznadynamika spotkania i wymiany między dwiema osobami.

Ważnym kluczem otwierającym nam przystęp do działania Boga w nas, a także do prawdy o nas – są uczucia rodzące się na różnych etapach kontaktu ze słowem Bożym.Przydatne i „informujące” są wszystkie uczucia, zarówno pozytywne jak i negatywne. „Rodzenie się uczuć negatywnych w medytacji jest dobrym objawem, stanowi bowiem

bowiem Prawu Bożemu, ani nawet nie jest do tego zdolna” Rz 8, 7(5).

• 1. Bierz i czytaj Pismo święte!
• 2. Gdy cię coś uderzy, rozważaj to na różne sposoby!

• 3. Gdy poczujesz się wewnętrznie zagadnięty przez Boga, to mów do Niego, rozmawiaj z Nim!

II. Jak długo żyjemy na Ziemi, Tabor kontemplacyjnego odpocznienia na ogół nie trwa zbyt długo. W pewnym momencie trzeba wykonać trzeci krok, który polega na zejściu (III) na dół, do codziennych relacji i obowiązków. Duch Święty nalega:

D. Dwa przykładowe kwestionariusze

3.Zgłaszam zastrzeżenie wobec tego, co zostało powiedziane. Np. Ewangelia mówi, że błogosławieni są ubodzy. Tymczasem w życiu za szczęśliwego uważamy tego, kto ma dużo pieniędzy.

6.Postanowienie jest nastawione na przyszłość. Co przyjąłbym chętnie jako życiową

Rozmawiać z Panem - kolokwium

Przygotowanie do medytacji, medytacja, refleksja

względu na brak doświadczenia w modlitwie i w ogóle w życiu wewnętrznym. Rady i wskazówki dotyczące modlitwy winny być zawsze dostosowane do konkretnej osoby uczącej się medytacji: do jej doświadczeń duchowych, do jej skłonności psychicznych i,ogólnie mówiąc, do tego wszystkiego, co może wpływać na jakość modlitwy.

Medytację odprawianą metodą „Ćwiczeń Duchownych” św. Ignacego Loyoli

Wprowadzenie pierwsze - wyobrażenie sobie miejsca

„Ustalenie miejsca będzie polegać na oglądaniu okiem wyobraźni miejsca materialnego, gdzie znajduje się to, co chcę uczynić przedmiotem kontemplacji” (CD 47).Modlitwa jest czynnością całego człowieka; wszystkich jego władz duchowych, ale wówczas, kiedy człowiek nie jest wewnętrznie przemieniony, duchowe władze szczególniewyobraźnia - będą raczej przeszkadzać niż pomagać w czasie modlitwy. Stąd też św.Ignacy poprzez „wyobrażenie sobie miejsca materialnego” wprzęga wyobraźnię do medytacji tak, aby stała się ona pomocą a nie przeszkodą. Używając analogii moglibyśmypowiedzieć, że ustalenie miejsca materialnego ma służyć jako punkt orientacyjny (jakby latarnia morska) podczas całego rozmyślania. W czasie zagubienia się (oddalenia się sercem i myślą od przedmiotu modlitwy) umiejscowienie rozważanej „historii” ma byćpomocą w ponownym „odnalezieniu” się przed Bogiem.

Wprowadzenie drugie - prośba o owoc medytacji

Zasadniczą siłą (ze strony rekolektanta), dzięki której może aktualizować się owoc „Ćwiczeń Duchownych” są jego duchowe pragnienia, głębia tego, „czego chce i pragnie”. Rekolektant swoje pragnienia wyraża w konkretnej prośbie na progu każdej medytacji.

7 Maurice Giuliani, Demander ce que je veux et desire, w: „Cahiers de Spiritualité Ignatienne”,

Innym niebezpieczeństwem, przed którym stoi rekolektant, to zatrzymanie się przede wszystkim na płaszczyźnie intelektualnej. W naszej mentalności zachodniej, w której intelekt ogrywa wielką rolę, intelektualizacja w medytacji nie jest rzadkością.„Intelektualizacja pobożności chrześcijańskiej - pisze H. Waldenfels - widoczna jest w przeciwstawieniu ascezy i mistyki. Sprawiła ona, że mistrzowie życia duchowego stali się bardziej retorami mówiącymi o życiu duchowym niż nauczycielami wprowadzającymi
i kierującymi na drogach życia. Wspomniana intelektualizacja pobożności sprawiła, że do odkrycia wewnętrznej strony człowieka dochodzi się poza chrześcijaństwem w świecie technik psycho i socjoterapeutycznych, w dynamikach grupowych, w treningu autogennym, w kursach jogi, niekiedy w kręgach psychodeliczno - okultystycznych. (...)Zachęcając ludzi do ćwiczeń podkreśla się po prostu istnienie wielu spraw w życiu ludzkim, których nie da się wyrazić w teorii i czystej refleksji, a nawet w rozmowie lub przynajmniej w postaci słownej. Przeciwnie istnieją rzeczy, które człowiek możedoświadczyć i osiągnąć w pierwotnym, nowym zasmakowaniu rzeczy dzięki „sapere, gustare”(13).

Rozmawiając z osobami uprawiającymi dłuższą modlitwę myślną odnosiłem wrażenie, że ich modlitwa jest nieraz właśnie przede wszystkim „myśleniem”. Po okresie zapału, entuzjazmu szybko jednak czują się tym myśleniem na modlitwie zmęczone. Rodzi sięwówczas potrzeba wielu treści religijnych, aby ubogacić medytacyjne myślenie. Jeżeli takie osoby nie odkryją sfery serca (sfery uczuć), to z czasem porzucają dłuższą modlitwę medytacyjną nabierając nawet do niej pewnego urazu.

Słuchanie Prawdy Słowa Bożego związane jest może nie tyle z intensywnym, aktywnym „myśleniem”, ile raczej z pewną „pasywnością”; chodzi raczej o poddanie się działaniu

Rodzą się wówczas również pewne uczucia wobec tych treści, uczucia, które nie są zależne od naszej woli. Niektóre treści mogą przyciągać człowieka medytującego, inne mogą budzić jego wewnętrzny opór. Wprowadzając rekolektanta w metodę medytacji

Odkrywanie przed człowiekiem jego najgłębszych zamysłów serca - szczególnie wówczas, gdy utarły się w nim już od dawna zakłamane sposoby reagowania, myślenia, gdy człowiek poddał się - jak mówi Karl Rahner S.I. - „zadziwiającej i niesamowitej ludzkiej skłonności do fałszerstw moralnych”(15) może być procesem bardzo bolesnym, przeciwko któremu budzić się będzie bunt, opór wewnętrzny i sprzeciw. Jeżeli
rekolektant nie dostrzeże tego buntu w sobie, nie przyjmie go i nie zacznie z pokorą szukać jego źródeł w sobie, łatwo popadnie w stan smutku i depresji.

--------------------

„Po skończonym ćwiczeniu przez kwadrans, siedząc lub chodząc, zbadam, jak mi się powiodła ta kontemplacja lub rozmyślanie. Jeśli źle, zbadam przyczynę tego, a tak poznawszy przyczynę, będę żałował za to, chcąc się poprawić w przyszłości. A jeśli dobrze, podziękuję Bogu, Panu naszemu, i następnym razem będę się trzymał tego samego sposobu” (CD 77). W medytacji rekolektant winien poddać się (dobrze

i swoimi przeżyciami na modlitwie.

przejść do konkretów i „zbadać przyczynę” tego, że medytacja powiodła mi się źle lub dobrze.

• Czas przygotowania – wiosna
  - przeczytanie tekstu – przygotowanie osobiste medytacji
  - przygotowanie bezpośrednie: uświadomienie sobie przed Kim staję i w jakim celu – miejsce medytacji, pozycja ciała, wyciszenie
  - modlitwa o dobre przeżycie medytacji, o owoce dla służby Bogu
  - wejście w treści medytacji: powrót myślą do historii, która ma być przedmiotem medytacji, użycie wyobraźni – tworzenie klimatu modlitwy
  - prośba o konkretną łaskę, o owoc tej medytacji – prosić o to, czego chcę i pragnę od Pana Boga.

• Czas medytacji – czas wzrostu i owocowania – lato
  - smakowanie tekstu
  - troska o zrozumienie przez refleksję i rozum oświecony wiarą
  - zobaczenie odkrytych prawd w konkrecie mojego życia – moje reakcje, odczucia, próba identyfikacji z biblijnymi postaciami, rozmowa z Jezusem...
  - od medytacji do modlitwy, do przebywania w świadomości obecności Boga
  - zaangażowanie całego bogactwa naszego człowieczeństwa: pamięci, intelektu, woli, uczuć, zmysłów, wyobraźni...
  - bez spieszenia się, nerwowości, chęci wyczerpania tematu; zatrzymać się tam, gdzie poczuję się pociągany wewnętrznie i tak długo, póki się nie nasycę...

• Czas refleksji – czas zbiorów – jesień
  - refleksja nad formą przeprowadzonej medytacji – by znaleźć osobisty sposób modlitwy (czas, miejsce, postawa, częstotliwość)
  - refleksja nad treścią – uchwycenie i zachowanie owoców medytacji, zapis przemyśleń
• Czas codzienności – czas korzystania z owoców - zima 
  - czerpanie w codzienności z owoców i łask otrzymanych na medytacji - wracanie w myślach, akty strzeliste...