Za autora właściwych nabożeństw majowych uważa się jezuitę, o. Ansolaniego (1713). On to w kaplicy królewskiej w Neapolu codziennie w maju urządzał koncert pieśni ku czci Bożej Matki, który kończył się błogosławieństwem Najświętszym Sakramentem.
Za największego apostoła nabożeństw majowych uważa się jezuitę, o. Muzzarelliego. W roku 1787 wydał on broszurkę, w której propagował nabożeństwo majowe. Co więcej, rozesłał ją do wszystkich biskupów Italii. Sam w Rzymie prowadził to nabożeństwo w słynnym kościele zakonu II Gesu, mimo że wtedy zakon formalnie już nie istniał (zniesiony przez papieża Klemensa XIV w roku 1773). Odprawiał je również w Paryżu, gdzie towarzyszył papieżowi Piusowi VII w podróży na koronację Napoleona Bonaparte. Pius VII nabożeństwo majowe obdarzył odpustami. Dalsze odpusty do nabożeństwa majowego, na które składa się Litania Loretańska do Najświętszej Maryi Panny, nauka kapłana oraz błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem, przepisał w 1859 roku papież bł. Pius IX. W połowie XIX wieku nabożeństwo majowe przyjęło się prawie we wszystkich krajach.
W Polsce pierwszym wyraźnym śladem powiązania oddawania szczególnej czci Maryi z majem jest książeczka „Miesiąc Maj”- Franciszka Lalomiego, wydana w tłumaczeniu polskim w Przemyślu w 1769. Zaś majowe nabożeństwa jezuici przeszczepili z Włoch do Polski w XIX w. W. Buczyński (zm. 1853) wydał we Lwowie w 1839 dziełko o tym nabożeństwie pt. „Miesiąc Maj poświęcony ku czci Najświętszej Panny Maryi”. Jest to przekład „Der Monat Mariä” Piotra Jana Becksa SJ, późniejszego generała zakonu jezuitów. Nabożeństwa te wprowadził w Tarnopolu w 1827 o. Franciszek Ksawery Asum SJ dla uczniów gimnazjalnych. W 1836 zaczęto je praktykować w kościele jezuitów w Starej Wsi, a następnie w 1837 we Lwowie i 1842 w Nowym Sączu. Praktyka została później przejęta przez kościoły diecezjalne i zakonne. O. Karol Antoniewicz SJ wydał w 1850 „Wianeczek majowy” obejmujący 17 pieśni, z których kilka – „Chwalcie łąki umajone”, „Już majowe świecą zorze”, „Biedny, kto Ciebie nie zna od powicia”, „Panie, w ofierze Tobie dzisiaj składam”, „Nie opuszczaj nas” – rozpowszechniło się w całym kraju. Doszła później do nich pieśń innego jezuity o. Iwo Czeżowskiego SJ – „Idźmy, tulmy się jak dziatki”. O Walerian Mrowiński SJ napisał „Miesiąc Maj” (Kraków 1893), a kilku jezuitów polskich opracowało osobne publikacje, przeznaczone do czytań podczas nabożeństw majowych.
Źródło informacji: Wikipedia i Encyklopedia jezuitów w Polsce
opr. Leonardo
