Relacja z warsztatów w ramach programu „Kuźnia”
Pierwsze warsztaty w ramach programu „Kuźnia” w białostockiej Wspólnocie Życia Chrześcijańskiego (WŻCh) odbyły się w Święto Katedry świętego Piotra. Był to czas spotkania z Jezusem: w Eucharystii na modlitwie wspólnotowej i indywidualnej, podczas konferencji i rozmów przy kawie, w czasie dzielenia się Słowem w małych grupach. Pan był i jest pośród nas.
Spotkanie rozpoczęliśmy Eucharystią o godz. 15:00 w Domu Zakonnym Ojców Jezuitów. W homilii O. Czesław Sobolewski SJ (asystent białostockiej wspólnoty WŻCh) nawiązał do Psalmu 23, mówiąc jak Pan Bóg daje nam odpocząć na zielonych pastwiskach i przeprowadza nas przez ciemną dolinę, gdyż Jego kij i laska pasterska są naszą pociechą. Nawiązując do Ewangelii (Mt16,13-19) duszpasterz mówił o relacji świętego Piotra z Jezusem. Przybliżając jego życie nawiązał do nazwy programu, czyli do „kuźni” („w niej się kuje żelazo, póki gorące”) i odpowiedzi św. Piotra na pytanie Jezusa: „A wy za kogo Mnie uważacie?” Szymon Piotr odpowiedział: „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego”. Celebrans postawił nam podobne pytania: Kim dla nas jest Jezus? Do czego nas zaprasza? Poprosił, abyśmy podczas Komunii Świętej zrobili Jezusowi miejsce w swoim sercu, tak, by mógł rozgościć się w nim.
Spotkanie rozpoczęliśmy modlitwą do Matki Bożej Dobrej Drogi, prosząc o wszelkie łaski na naszych drogach, które prowadzą do Pana. Animatorka Wspólnoty Lokalnej Teresa Siwicka przybliżyła historię WŻCh. Dowiedzieliśmy się, jak ważną rolę odegrał Jan Leunis SJ i odkryliśmy, że święto patronalne Wspólnoty Życia Chrześcijańskiego obchodzone jest 25 marca ponieważ tego dnia w 1563 r. – w Święto Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny – powstała I Kongregacja Sodalicji Mariańskiej. Do Sodalicji Mariańskich, z których wywodzi się WŻCH, należało wielu świętych, a pośród nich nasz papież, św. Jan Paweł II. Mocno wybrzmiały słowa, że będąc częścią historii WŻCh i nadal ją tworząc jesteśmy jej dziedzicami, a charyzmat wspólnoty jest powierzonym nam przez Boga skarbem.
Następnie głos zabrała przedstawicielka Rady Wykonawczej WŻCh, poprzednia koordynatorka Sylwia Szliserman, która przybliżyła styl życia we wspólnocie, który opiera się na Zasadach Ogólnych oraz na Ćwiczeniach Duchownych św. Ignacego Loyoli. Nawiązała do Ignacjańskiego Rachunku Sumienia, modlitwy, którą odprawiamy codziennie, by rozeznać i przyjrzeć się poruszeniom, w jakie sposób Duch Święty prowadzi i do czego wzywa. Proponowała też, by wspólne spotkania prowadzić w dynamice codziennego rachunku sumienia (ignacjańskiego), akcentując, że wspólne spotkania są czasem przemiany w Chrystusie tego, co niesie nasze codzienne życie osobiste i społeczne. Podkreśliła też prostotę stylu życia członka naszej wspólnoty.
Po konferencji mieliśmy czas na rozmowy przy kawie i herbacie oraz smakołykach zrobionych przez uczestników. Posileni udaliśmy się na modlitwę indywidualną w oparciu o Dokument formacyjny, w którym jest mowa o procesie wzrostu w WŻCh („Kościół powierza Wspólnocie Życia Chrześcijańskiego opiekę nad skarbem, którym jest charyzmat WŻCh- jako dar otrzymany przez nas od Boga”) oraz o Słowo Boże: „Przechowujemy zaś ten skarb w naczyniach glinianych, aby z Boga była owa przeogromna moc, a nie z nas” (2 Kor 4,7).
Podczas modlitwy wsłuchiwaliśmy się w głos Boga, odpowiadając na pytania, co poruszyło nas w treściach konferencji, rozeznając, czy jest w nich wezwanie indywidualne lub wspólnotowe. Trwając przed Panem doświadczaliśmy Jego Obecności i poruszeń w naszych sercach. I chciałoby się jeszcze pozostać tak w tej ciszy Jego Obecności, lecz Boży Duch przynaglałby podzielić się w małych grupach tym, czego doświadczyliśmy w czasie modlitwy. Grup było cztery. Dzieląc się nawzajem poruszeniami i słowem, które usłyszeliśmy od Pana zapisaliśmy wezwania, do jakich Bóg pragnie posłać każdego z nas, jak i naszą wspólnotę. Następnie każda grupa prezentowała zapisane słowa. Wielu z nas poczuło się wezwanych do apostolstwa i otwarcia się na Kościół lokalny, bycia świadkiem Jezusa w świecie, czyli w życiu społecznym, gospodarczym, rodzinnym i wspólnotowym.
Dziękuję Bogu za ten czas. Za dar modlitwy, spotkania i rozmowy z każdym z Was. Dziękuję za czas kucia serca przez Boga. Serca kruchego i ułomnego, które tylko On potrafi rozżarzyć i rozgrzać Swoją Miłością, jeśli Jemu powierzam swą Drogę. Dziękuję tym Wszystkim, którzy przygotowali to spotkanie, za Każdego z Nas, za Obecnych i Nieobecnych, za trud tworzenia tego, co dobre i piękne, a co daj Panie Boże, w nadziei przyniesie owoc obfity i plon stokrotny
W radości spotkania i z modlitwą.
Agata Markowska (Wspólnota podstawowa „Ad Amorem”)
Białystok, 24 lutego 2025 r.
Fot.: Sylwia Szliserman, Agata Markowska
